Wat je als fasciatherapeut een zwangere vrouw kan bieden.

“Ik sta er. Het klinkt romantisch, maar IK sta er als zwangere vrouw, IK sta er, samen met mijn baby.”

Deze 18 weken zwangere vrouw had vooral krampen en pijnklachten in haar buik, bekken, rug en schouders… Hoewel haar zwangerschap normaal verliep, maakte ze zich ook veel zorgen en vond ze zichzelf heel beschermend: Deed ze alles wel goed? Was alles wel oké?

In de prenatale fase ondergaat niet enkel het lichaam een hele reeks veranderingen om een mini-mensje te vormen, ook op de psyché heeft dit een impact. Veel referentiepunten vallen weg of ontbreken nog. De zekerheden die de vrouw had veranderen en er zijn veel nieuwigheden waar ze nog geen zekerheden over heeft om op te steunen, dit gaat zowel over haar lichaam, haar mentale toestand, haar relatie en haar rol in de maatschappij die verandert van vrouw naar vrouw én moeder zijn. Tijdens zwangerschap ondergaat de vrouw naast een lichamelijk dus ook een psychisch transformatieproces. Hoe blijft iemand vertrouwen hebben in zichzelf en in de weg die zij voor ogen heeft in deze jungle van invloeden en impressies, meningen en oordelen die zowel van binnen in zichzelf als van buitenaf komen? Je zou kunnen stellen dat zwangerschap een schoolvoorbeeld is van een situatie waarin de link tussen lichaam en geest heel duidelijk naar voor komt.

Wat bij de vrouw uit het voorbeeld misschien nog belangrijker was dan comfort bieden door op de spanningszones in haar lichaam te werken, was het feit dat zij bewust gemaakt werd van de effecten van de behandeling: hoe er meer ontspanning kwam in haar bekken bv. En dat ze daardoor merkte dat ze meer kon steunen in de tafel. Dat alles bezorgde haar een groter gevoel van ruimte in haar buik. Alsof niet alleen haar baby meer ruimte had nu, maar dat  er in haar lichaam ook nog plek was voor haar. Om te bestaan naast de baby. Waar ze voordien zichzelf had weggecijferd en al haar aandacht naar het kindje liet gaan, voelde ze zich plots zelf terug aanwezig en kwam het besef dat ze samen bestaan, zij en haar baby. Zij is een zwangere vrouw.

Fasciatherapie kan dus een goede ondersteuning zijn voor een zwangere vrouw. Het heeft een impact op de beleving van de vrouw in relatie met verschillende aspecten van de zwangerschap. Naast het verlichten van spanningen en pijnklachten en het aanleren van enkele praktische houdingen en bewegingen voor tijdens de bevalling kun je via lichaamservaringen tijdens manuele en bewegingssessies de zwangere vrouw ook helpen steunpunten te vinden in zichzelf van waaruit ze dan misschien vertrouwen zou kunnen putten om niet omver geblazen te worden door, maar flexibel mee te kunnen gaan in de veranderingen die in en rond haar plaats vinden.

“Dat is voor mij het belangrijkste dat ik uit de fasciasessies gehaald heb. Het was iets van mij, ik zou het doen en mijn zoon en ikzelf zouden samenwerken! Het was geen passief gebeuren zoals ik eerder dacht (‘het laten gebeuren’), maar een actief samenwerken. Het is het mooiste proces dat er gebeurd is in mijn leven!”

Als fasciatherapeut begeleid je de zwangere vrouw in de ontdekkingsreis naar zichzelf als moeder, wat haar sterktes zijn waarop ze zal kunnen terugvallen en welke methodes te gebruiken of waar ze extra aandacht aan zou kunnen schenken om haar bevalling zelf zo goed mogelijk te ondersteunen. Je geeft als het ware tools aan de zwangere vrouw waarmee ze, zoals dat in de fasciatherapie gezegd wordt, “actrice van haar bevalling” wordt. Al deze zaken worden aangeleerd binnen een bepaald tijdsbestek. Je start wanneer de zwangere vrouw bij jou aanklopt en de prenatale begeleiding stopt enkele maanden later wanneer ze bevalt. Binnen deze korte termijn moet je als therapeut de vrouw voorbereiden, de nodige skills aanleren en haar zoveel mogelijk aan autonomie laten winnen om haar bevalling zo bewust mogelijk te beleven binnen het kader dat zij kiest.

“Hij was aanwezig, dat heb ik gevoeld, ik voel dat hij echt ook aanwezig was, waardoor dat voor mij een heel  groot iets was, zo van ‘het is oké, doe maar, hij is er ook.’”

Daarnaast wordt ook, indien gewenst, aandacht geschonken aan de rol van de partner tijdens de zwangerschap en de bevalling. De partner heeft geen kind dat in zich groeit waardoor hij van alles voelt veranderen, maar moet toch in 9 maanden mee evolueren naar een ouderrol. En tegelijk verandert ook de relatie tussen beide, ze zijn niet meer enkel partners, maar worden ook samen ouders. Door beide partijen te betrekken kun je hen het gevoel geven dat ze samen in dit proces staan. De partner hoeft zich niet nutteloos te voelen of enkel aanzien te worden als een supporterende hand om hard in te knijpen aan de zijlijn, maar hij heeft ook zijn plaats in het hele proces. Misschien in een belangrijke rol als steunpunt voor de zwangere/bevallende vrouw of om de globaliteit van het gezin op te bouwen of misschien is het al genoeg om actief aanwezig te zijn in het hele proces om de vrouw het nodige vertrouwen te schenken.

Zoals je kunt lezen kun je als fasciatherapeut veel bieden aan een zwangere vrouw. Veel vrouwen en hun partners zijn zich niet bewust van het feit dat je een zwangerschap en bevalling ook anders kan beleven dan het enkel te ondergaan. Het voelt bijna als een voorrecht om als fasciatherapeut een ondersteunende factor te mogen zijn om hen wegwijs te maken in dit hele proces.